ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Ένα συνέδριο (ΠΑΣΟΚ) και μία πανελλαδική σύσκεψη (ΣΥΡΙΖΑ) θέτουν και πάλι το ερώτημα της πολιτικής ταυτότητας της Αριστεράς (ή της κεντροαριστεράς) και του φορέα που θα την εκφράσει. Η τεράστια αποδοκιμασία του ΠΑΣΟΚ ακόμη και από τους ψηφοφόρους του, εκφραζόμενη με τη δημοσκοπική μετακίνηση(διμαρτυρία) προς το Συνασπισμό αλλά και η φιλόδοξη προσπάθεια του τελευταίου να «κεφαλαιοποιήσει» την άνοδό του, διαμορφώνουν νέα δεδομένα τόσο στο χώρο της αντιπολίτευσης όσο και στο πολιτικό σύστημα εν γένει. Βέβαια, αυτή τη στιγμή τίποτα δεν έχει κριθεί, καθώς η περίοδος μοιάζει μεταβατική και η ηγεμονία στο χώρο της κεντροαριστεράς εξακολουθεί να «παίζεται». Γι’ αυτό η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου προς τον Συνασπισμό για συνεργασία εξακολουθεί να έχει τα «ηγεμονικά» στοιχεία του παρελθόντος, μόνο που το ΠΑΣΟΚ απέχει πολύ από αυτό του παρελθόντος. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να απεμπλακεί από την αλαζονεία του, ελπίζοντας ότι οι παλιές μέρες θα ξανάρθουν. Δεν είναι τυχαία, η αποστροφή του λόγου του Ν. Αθανασάκη σύμφωνα με την οποία «δεν θα γίνουμε δωρητές ψηφοφόρων». Δεν σχολιάζουμε την ιδιοκτησιακή και «εργαλειακή» σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους του, αλλά έχει δίκιο ο Αλ. Τσίπρας όταν λέει ότι δεν μπορείς να μιλάς για «συνεργασία χωρίς ηγεμονισμούς» και από την άλλη να επιδιώκεις την «αυτοδυναμία» (δηλαδή να λες όχι στην απλή αναλογική). Αλλά οι αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν τέλος. Για κρατικίστικη αντίληψη κατηγορεί το Συνασπισμό η Α. Διαμαντοπούλου, ενώ την ίδια στιγμή η πλευρά Βενιζέλου μιλάει για τον κεντρικό ρόλο του κράτους και την ανάγκη ουσιαστικά επανίδρυσής του! Εν συμπεράσματι, η συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ορατή στο άμεσο μέλλον. Συνεπώς, η αντιπαράθεση για την ηγεμονία της κεντροαριστεράς θα έχει μέλλον. Αλλά τι έχει να προτείνει ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο εκπρόσωπος της Γραμματείας του τελευταίου Ρούντι Ρινάλντι δήλωσε πως «υπάρχει τεράστια ζήτηση για ΣΥΡΙΖΑ…»! Υπάρχει, όμως, και ανάλογη προσφορά; Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τον πολιτικό λόγο διαπιστώνει κανείς μία «ξυλοποίησή» του (Τσίπρας: «εμείς δεν έχουμε καλέσει τον αμερικανό πρέσβη») ή μία υιοθέτηση αγοραίων όρων(προσφορά και ζήτηση). Και επειδή οι λέξεις έχουν τη σημασία τους, από εδώ ως το πολιτικό μάρκετινγκ, την εμπορευματοποίηση της πολιτικής και το κόμμα επιχείρηση ο δρόμος είναι μικρός. Όμως, οι πολίτες αυτό ακριβώς αρνούνται αυτή τη στιγμή, αρνούνται την αντιμετώπισή τους δίκην πελατών που χειραγωγούνται μέσω του πολιτικού μάρκετινγκ, αρνούνται την πολιτική ως προσομοίωση και αναζητούν κάποιον να εκφράσει τη χαμένη ταυτότητα της πολιτικής και της Αριστεράς και όχι τη χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ!